"Wiara, Nadzieja, Miłość" Monika Jagodzińska

Diana, otyła nastolatka kończąca gimnazjum, pod wpływem głupiego "żartu" nowego kolegi zaczyna się odchudzać. Niestety zwykłe dbanie o figurę przechodzi z czasem w zaburzenie odżywiania, anoreksję. Czy Dianie uda się uporać z chorobą? Czy w końcu zaakceptuje samą siebie? Czy znajdzie w swoim życiu bratnią duszę? Zapraszam do czytania.

Byłam bardzo pozytywnie nastawiona do lektury książki "Wiara, Nadzieja, Miłość", niestety zawiodłam się. Bardzo interesowało mnie ujęcie zaburzeń odżywiania, anoreksji i bulimii. Niestety oba zostały potraktowane po macoszemu, jak zresztą wszystko w tej książce. Ma ona formę pamiętnika/dziennika, jednak bez dat. Wszystkie wydarzenia opisywane są z grubsza po łebkach, i kończą się, zanim zdążymy się w nie wczuć. Sama objętość książki nie należy do największych, co również ograniczyło możliwość rozpisania się o wydarzeniach dziejących się na przestrzeni prawie 4 lat. Język nie jest zbyt "literacki", co jednak wpisuje się w narrację osoby w wieku 15-18 lat, dodając książce-dziennikowi autentyczności. Ogromnym plusem jest oparcie powieści na temacie zaburzeń odżywiania, co nie jest zbyt popularne, a sama wiedza o nich sięga często zera. Mam nadzieję, iż "Wiara, Nadzieja, Miłość" będzie motywacją, by swoją wiedzę w tym temacie poszerzyć. Jednak dla osób, które temat znają choć trochę, książka nie będzie niczym nowym ani odkrywczym.

Czy polecam? Jeśli pierwszy raz spotykacie się z anoreksją i bulimią, może być to dobra lektura by rozpocząć zbierać informacje na temat powyższych chorób. Jeśli znacie temat, już niekoniecznie. Mam również wrażenie, że jako powieść, trafi ona do czytelników i czytelniczek o kilka lat młodszych od bohaterki, czyli 13-15 lat. Starsi szybko mogą się nią znudzić. Mnie samą ona nie tyle znudziła, co zanim zdążyłam przywiązać się do Diany, książka już się skończyła.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce Monice Jagodzinskiej.